Beter worden van mijn diabetes (4 van 5)
Ik kan me nog goed het moment herinneren dat tot me doordrong dat diabetes type 1 een auto-immuunziekte is, en wat dat betekent. Dat was schokkend en bevrijdend. Ik realiseerde me dat deze ziekte niet wordt veroorzaakt door iets buiten mij. Maar doordat het ene deel van mijn eigen lichaam zich tegen een ander deel van mijn eigen lichaam keert. Mijn eigen lichaam zorgt er dus voor dat ik ziek wordt, doordat het delen van zichzelf als als ongezond, vijandig ziet. Mijn lichaam doet dit zichzelf aan. En als ik mezelf als een geheel beschouw mag ik ook zeggen: ik doe dit dus mijzelf aan!
Toen ik hier een woord voor probeerde te vinden kwam ik op ‘zelfondermijning’. Mijn lichaam doet iets dat zichzelf ondermijnt. Het doet iets waardoor het niet de suikers krijgt die het nodig heeft. Mijn eigen lichaam gaat dus tegen zichzelf in maakt zichzelf=mij ziek. Zelfondermijning.
Die zelfondermijning herkende ik vrij snel ook in mijn leven. Ik herkende dat ik vaak niet krijg wat ik nodig heb en waar ik naar verlang. Dat ik mezelf tekort doe, mezelf minder geef dan beschikbaar is of ik graag zou willen. Dat ik me vooral afstem op de ander en wat hij/ zij wil en dat ik veel minder goed naar mezelf luister. Ik werd bepaald bij zoveel gedachten, overtuigingen en gewoonten waarmee ik tegen mezelf inga. Die helemaal niet voedend zijn maar die mij klein houden. Overtuigingen die maken dat ik dingen niet durf. Of dat mezelf niet uitspreek en niet aangeef wat ik wil, maar daarna wel boos ben omdat ik niet krijg wat ik wil ;-). En steeds meer herken ik ook dat niet doe omdat het echt fout is (die Betacellen zijn helemaal niet slecht of vijandig) maar omdat iets in mij ten onrechte denkt dat het wel zo is.
Ook deze dingen op zichzelf waren niet nieuw, maar ik ging het ineens herkennen als een patroon van zelfondermijning. Voorheen waren het losse punten en nu zag ik ineens de lijn. Ik ging voelen en toegeven dat dit niet gezond is. Dat dit niet is hoe het is bedoeld, net zoals een ziekte. Daarvoor wist ik wel dat het niet zo handig was, maar ik zag het als ‘zo ben ik’. Met hulp van mijn diabetes ben ik het niet-natuurlijke, het ongezonde ervan gaan zien. Het was een pijnlijk en bevrijdend moment om het te herkennen als een patroon van zelfondermijning. Hierdoor ontstond er keuzeruimte: ik kan in plaats van zelfondermijning ook kiezen voor iets anders. Voor mezelf voeden en ondersteunen en zo steeds meer mezelf worden.