Ik had me voorgenomen gister een nieuwe blog te schrijven. Maar door 2 lange werkdagen, een avond tot 11 uur sporten en daarna nog Spanje-Italië afkijken was ik erg moe. Ik probeerde me ertoe te zetten maar voelde aan alles dat ik er iets uit probeerde te knijpen wat er niet in zat.
Ineens zag ik de parallel met lage bloedsuikers of hypo’s, iets waar veel mensen met diabetes mee te maken hebben.
Hypo’s zijn lastig en vervelend is, omdat het me tijdelijk uitschakelt. Bij een hypo ‘ben ik er even niet meer’ en ga ik in de overleefmodus: eten, eten, eten. Suikers, suikers, suikers. Het kost mijn lichaam daarna veel energie om hiervan te herstellen.
Ik vind een hypo vooral een hele irritante verstoring. Ik kan niet doorgaan met wat ik aan het doen was of wat ik me had voorgenomen. Ik kan op dat moment zelfs even helemaal niks. En zoals veel dingen je liever niet wilt: het komt nooit uit. Een hypo komt altijd op een slecht moment.
Bij zo’n te lage bloedsuiker heb ik te weinig suiker in mijn bloed om normaal te kunnen functioneren. Ik heb dus te weinig brandstof, te weinig energie. De hypo is het signaal van mijn lichaam dat iets van mezelf vraag dat ik niet heb. Ik mag eerst mijn energie aanvullen voor ik verder kan gaan.
En dat herkende ik bij het schrijven van de blog. Ik vroeg iets van mezelf dat ik niet had. Ik mocht eerst bijkomen, energie en inspiratie opdoen. Mijn energie weer aanvullen. En dan pas verder gaan.
Dat vond ik best irritant, want ik kon dus niet doen wat ik me had voorgenomen en met mezelf had afgesproken. En misschien is dat juist wel de sleutel. Het is prima om dingen met mezelf af te spreken, maar ik mag ook in de gaten houden ‘of ik het wel heb’ om me aan die afspraak te houden. Iets minder streng zijn voor mezelf en iets meer met de stroom meebewegen.
Zo is de hypo dus irritant en waardevol. Het maakt me er bewust van dat ik een bepaald minimum aan energie nodig heb om te functioneren. Lees voor energie ook: inspiratie, liefde, rust, plezier, etc. En dat als dat er niet is ik mezelf de tijd mag geven dat aan te vullen. En niet iets uit mezelf hoef te knijpen wat er niet is.